Heima, sæta heima...

Næst þegar ég fæ geðveika hugdettu eins og t.d. að ganga á 24 fjöll á sólarhring, vill einhver vinsamlegast loka mig inni þangað til mér snýst hugur. -Takk.

Enívei, ég er komin niður... í heilu lagi eða því sem næst. Þessi ganga var klárlega mesta líkamlega og andlega þolraun sem ég hef gengið í gegnum. Hvannadalshnjúkur var lautarferð í samanburði!

Við lögðum af stað klukkan hálf níu á laugardagsmorgni í svartaþoku, en gengum uppúr henni á fyrsta klukkutímanum. Eftir það vorum við í sólskini í heilan sólarhring. Sólin rétt tyllti sér undir hafflötinn í augnablik áður en hún reis aftur og maður ber þess augljós merki í dag, vel steiktur þrátt fyrir sólarvörn!

Gangan sjálf var... tjah, hvað get ég sagt... hryllingur? Við gengum til skiptis í lausum stórgrýtis skriðum þar sem hvergi var fast undir fótum, meira að segja stóru björgin fóru af stað þegar maður steig á þau... og blautum snjó. Við fórum með fjallshryggjum þar sem hægt var, og þegar maður klöngraðist í skriðunum með þverhnípi á báðar hliðar, þá setti maður upp ímyndaða vagnhestaleppa og þóttist ekkert sjá. Leit hvorki upp né niður, en var þeim mun uppteknari af tánum á sér. Víða þurftum við líka að klöngrast í snarbröttum klettum með sama ótrausta undirlendið undir fótum. Ekki uppáhalds aðstæður þeirra sem þjást af lofthræðslu (*réttupphönd*). Snjórinn gerði það svo að verkum að allir voru orðnir blautir í fætur fljótlega eftir að við lögðum af stað þrátt fyrir legghlífar og minnkafeiti, og eftir það gengum við með polla í skónum í 20 tíma. Í lokin var þreytan orðin svo mikil að ef ég settist niður á stein til að hvíla mig þá dottaði ég, og þá voru enn 15 km eftir. En á einhverjum yfirnáttúrulegum viljastyrk sem ég vissi ekki að ég ætti til, komst ég alla leið.

Þegar við loksins komum niður 25 tímum eftir að við lögðum í hann, tók björgunarsveitin Súlur á móti okkur með heitu kakói og kringlum og svo var okkur skutlað að bílunum sem við höfðum skilið eftir við Skíðahótelið hinum megin í dalnum. Ég brunaði niður á tjaldstæði í sturtu, henti mér inn í tjald í 4 tíma og lagði svo af stað í bæinn.

Merkilegt nokk þá slapp ég með tvær blöðrur á tánum og mar á ökklanum eftir vinstri skóinn. Smá strengi og massívan sólbruna.

Tvennt stendur uppúr eftir þessa mögnuðu göngu; góður félagsskapur og stórkostlegt útsýni. Myndir má finna í link hér til hægri og ég mæli með að stilla á slideshow þar sem þær eru nokkuð margar.