*Andvarp*

Mér finnst ég bara verði að blogga þó ég hafi ekkert sérstakt að segja. Síðasta prófið var í dag, eftir viku sem einkenndist af veikindum (minna og allra dætranna) og lack of motivation. Er samt nokkuð viss um að ég náði öllu svo nú fer ég reynslunni ríkari inn í næstu önn sem byrjar um miðjan janúar.

Skrýtin tilfinning sem fyllti magann á leiðinni heim eftir prófið. (Mig langar að segja tómleiki, en getur tómleiki "fyllt" magann? ) Allt í einu vantaði mig einhvern sem biði heima og ég gæti hoppað upp um hálsinn á til að fagna þessu öllusaman.

Skrýtið.

Og allt í einu verður maður eitthvað væminn (og ekki einu sinni byrjuð á rauðvíninu sem ég var búin að lofa mér)